Αρχαίοι ελληνικοί μύθοι και διαχρονικές απεικονίσεις τους στην τέχνη

Θνητοί και αθάνατοι, θεοί και ήρωες, άνθρωποι, ζώα και υβριδικοί συνδυασμοί τους, έρωτες και πάθη, φόνοι και μεταμέλειες, ύβρεις και τιμωρίες, η Κλυταιμνήστρα, η Ιφιγένεια ο Οιδίπους, η Αντιγόνη και ένας μεγάλος αριθμός μυθολογικών μορφών πρωταγωνίστησαν σε αυτές τις μυθικές αφηγήσεις από τις οποίες οι καλλιτέχνες της αρχαιότητας άντλησαν στοιχεία για να συγκροτήσουν την εικαστική αφήγηση του εννοιολογικού τους σύμπαντος στον πηλό και το μάρμαρο και να δημιουργήσουν αριστουργήματα της παγκόσμιας τέχνης.

Το τέλος του αρχαίου κόσμου, δεν έφερε και το τέλος αυτών των αφηγήσεων, οι οποίες μπορεί να εντάχθηκαν σε νέα ερμηνευτικά πλαίσια και να απέκτησαν νέες νοηματοδοτήσεις και συμβολισμούς, αλλά συνέχισαν να πυροδοτούν τη δημιουργία εξαιρετικά σημαντικών έργων από ζωγράφους όπως ο Cranach, ο Lorrain, ο Rubens, ο Ingres, ο David, ο Gustave Moreau,και ο Giorgio De Chirico, χορογράφους όπως ο Georges Balanchine και η Martha Graham, σκηνοθέτες όπως ο Παζολίνι, ο Κακογιάννης και ο Peter Hall καθώς και πολλούς άλλους, τα έργα των οποίων αποτελούν το εικονογραφικό υλικό αυτού του κύκλου. Εκτός από τις εικαστικές τέχνες, οι αρχαίοι ελληνικοί μύθοι αποτέλεσαν σημαντική πηγή έμπνευσης και για άλλες μορφές τέχνης όπως η ποίηση, η λογοτεχνία, το θέατρο, ο χορός και η μουσική στις οποίες θα γίνουν εκτενείς και ενδιαφέρουσες αναφορές.

Σε αυτόν τον κύκλο το ενδιαφέρον εστιάστηκε στους κύκλους της Θήβας, του Άργους και της Τροίας. Έγινε εκτενής αναφορά στον οίκο των Ατρειδών και σε μυθολογικές μορφές όπως ο Αγαμέμνων, η Κλυταιμνήστρα, η Ιφιγένεια, η Ηλέκτρα και ο Ορέστης, στον οίκο των Λαβδακιδών και σε μορφές όπως ο Κάδμος, ο Οιδίπους, η Ιοκάστη, η Αντιγόνη και η Ισμήνη, καθώς και στον οίκο των Πριαμιδών και σε μορφές όπως ο Πρίαμος, η Εκάβη, ο Έκτωρ, η Ανδρομάχη, ο Πάρις και η Ελένη.

Η προσέγγιση των έργων ακολουθεί ένα συνδυασμό κοινωνικής, ιστορικής, ψυχαναλυτικής και σημειολογικής μεθοδολογίας.