Πλοές

Αυτό το κομμάτι επικοινωνίας και πολιτισμικής αλληλεπίδρασης μεταξύ των λαών της ανέδειξε η Έκθεση, ανοίγοντας ένα μέρος από τα παραπετάσματα του χρόνου και με τη βοήθεια των υλικών καταλοίπων, των αντικειμένων που, κατά καιρούς, ανασύρουν οι αρχαιολόγοι από το σώμα της γης, να ανασυνθέσει έστω ένα τμήμα της χαμένης πραγματικότητας, να αποδώσει το ορατό μέρος της ιστορίας μιας χιλιετίας του μακρινού παρελθόντος (16ος – 6ος αι. π.Χ.). Να μιλήσει για πλόες και διαδρομές, για σχέσεις εμπορικές, κοινωνικές, ιδεολογικές και άλλες, για πίστεις, συνήθειες και ήθη ανθρώπων, που μοιάζουν μεταξύ τους κι όμως, είναι διαφορετικοί, όπως τα κύματα της Μεσογείου…

Παράθυρα στον χώρο και τον χρόνο, παράθυρα στη Μεσόγειο, τη “μεγάλη πράσινη” των Αιγυπτίων και τον “οίνοπα πόντο” του Ομήρου, παράθυρα στη θάλασσα, “την πιο διάφανη από όλες τις μαρτυρίες”, όπως τη θέλει ο Braudel, ή ακόμα καλύτερα “…(την) αστραφτερή θάλασσα… που να κρατάει και να θυμάται τ΄ αυλάκια που άνοιξαν στα στήθη της, οι παμπάλαιες πλώρες. (Αυτή που) θα ήταν γεμάτη ρυτίδες, μα ξεχνάει και διατηρεί τη νεότητα…” όπως λέει ο Καζαντζάκης.
Για την πραγματοποίηση της μοναδικής στο είδος της αυτής Έκθεσης στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης συνεργάστηκαν δέκα (10) χώρες της Μεσογείου (η Ελλάδα, η Κύπρος, ο Λίβανος, η Συρία, η Ιταλία – συμπεριλαμβανομένων της Σικελίας και της Σαρδηνίας -, η πόλη του Βατικανού, η Μάλτα, η Ισπανία, και στον Κατάλογο και η Τουρκία, καθώς και ενενήντα δύο (92) μουσεία.

Μια σειρά από 1200 περίπου αντικείμενα της Ύστερης Εποχής του Xαλκού και της Πρώιμης Εποχής του Σιδήρου, από κάθε είδους υλικά, όπως χρυσός, άργυρος, χαλκός, σίδηρος, πηλός, διάφοροι λίθοι, γυαλί, φαγεντιανή, ελεφαντόδοντο, δόντι ιπποποτάμου, αυγά στρουθοκαμήλων, ακόμη και επεξεργασμένα κοχύλια από την Ερυθρά θάλασσα, που σχηματοποιήθηκαν σε αντικείμενα διακόσμησης ή χρήσης, ήτοι αγγεία διαφόρων μεγεθών, ομοιώματα θεών, ανθρώπων, ζώων, πτηνών κλπ., όπλα, εργαλεία, κοσμήματα, που έχουν κατά καιρούς προέλθει από μεγαλύτερες ή μικρότερες πόλεις και οικισμούς της αρχαιότητας, από ιερά και τόπους λατρείας ή από νεκροπόλεις, όλα μαζί υπηρετούν τον στόχο της Έκθεσης και καταδεικνύουν το πυκνό δίκτυο επικοινωνίας, σε πολλαπλά επίπεδα, των λαών που κατοικούσαν γύρω από τη Μεσόγειο στην αρχαιότητα, δηλαδή των Ελλήνων, των Φοινίκων, των Ασσυρίων, των Αιγυπτίων, των Χεττιτών, των κατοίκων της Ιταλικής χερσονήσου (κυρίως των Ετρούσκων), των Νουράγων της Σαρδηνίας, των κατοίκων της Ιβηρικής …