Μαρμάρινο άγαλμα παιδιού

Κατά τη διάρκεια του 4ου αι. π.Χ. η γλυπτική απομακρύνεται σταδιακά από τα ιδεατά πρότυπα της πρώιμης κλασικής τέχνης και στρέφεται προς τη φυσιοκρατία, δηλαδή την απόδοση των μορφών με εξατομικευμένα ρεαλιστικά χαρακτηριστικά και την αποτύπωση της εσωτερικής ψυχικής κατάστασης του εικονιζόμενου.

Προς τα τέλη, μάλιστα, του αιώνα, που συμπίπτει με την αρχή της Ελληνιστικής περιόδου (323 π.Χ.), αναπτύσσεται μια νέα τάση προς εικόνες του ιδιωτικού βίου στην πόλη και την ύπαιθρο, που στόχο είχαν να απεικονίσουν τον άνθρωπο στην απλή καθημερινότητα και όχι σε εξαίρετη στιγμή ή στον θάνατο, όπως η πρώιμη κλασική τέχνη.

Κατά την ίδια περίοδο, οι γλύπτες επιδεικνύουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την απεικόνιση του παιδιού, που έως τότε αποτελούσε παραπληρωματικό μόνο θέμα για την ελληνική τέχνη. Αναθηματικά αγάλματα μικρών παιδιών παρόμοια με αυτό του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης βρέθηκαν πολυάριθμα στο Ιερό της Άρτεμης στη Βραυρώνα.