Λήκυθος λευκού βάθους

Οι λευκές λήκυθοι εμφανίζονται γύρω στο 470 π.Χ. και χρησιμοποιούνται αποκλειστικά σε ταφικές τελετές έως το 400 π.Χ. Το λευκό βάθος οφείλεται στην επάλειψη της επιφάνειας του αγγείου με ένα πολύ λεπτό στρώμα λευκού πηλού (με καολίνη), που έπαιρνε τη χαρακτηριστική απόχρωση μετά την όπτηση (ψήσιμο). Η εικονογραφία των λευκών ληκύθων μάς παρέχει σημαντικές πληροφορίες για τα ταφικά μνημεία της εποχής, ιδιαίτερα τις στήλες και τους κίονες που σήμαιναν τους τάφους.

Οι περισσότερες λήκυθοι με νεκρώσιμες σκηνές απεικονίζουν συγγενείς του νεκρού που επισκέπτονται τον τάφο. Οι γυναίκες μετέφεραν μέσα σε μεγάλα καλάθια τα απαραίτητα για την ταφική λατρεία αντικείμενα, όπως μυροδόχα αγγεία, ταινίες, στεφάνια κ.λπ. Μερικές φορές, πλάι στον τάφο εικονίζονται μορφές που παρακολουθούν τη δράση. Οι μορφές αυτές πιθανόν να αποδίδουν το νεκρό. Η ανδρική μορφή της ληκύθου αποδίδεται στον τύπο του περίπολου, δηλαδή αυτόν του ελαφρώς οπλισμένου νέου ο οποίος υπηρετεί τη στρατιωτική του θητεία στις εσχατιές της αττικής γης.

Ο Ζωγράφος της Γυναίκας στον οποίο αποδίδεται η συγκεκριμένη λήκυθος πήρε συμβατικά την ονομασία του από τους σύγχρονους μελετητές για τον τρόπο με τον οποίο απέδιδε την ομορφιά των γυναικείων μορφών στα αγγεία του. Πιθανόν να είχε ειδικευτεί στη διακόσμηση των λευκών ληκύθων, καθώς τα έως σήμερα γνωστά έργα του είναι αγγεία αυτού του τύπου.