Πικάσο και Αρχαιότητα

Picasso and Antiquity

Η ΕΚΘΕΣΗ

THE EXHIBITION

Η έκθεση «Πικάσο και Αρχαιότητα. Γραμμή και πηλός» που έχει φτάσει τους 25.000 επισκέπτες, οργανώθηκε στο πλαίσιο της σειράς εκθέσεων «Θεϊκοί Διάλογοι» του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης και κέρδισε τις εντυπώσεις των επισκεπτών, χάρη στον ζωντανό και πρωτότυπο διάλογο ανάμεσα σε 68&nbsp;σπάνια κεραμικά και σχέδια του Πικάσο με πτηνά, τετράποδα και θαλάσσια όντα, ανθρώπινες μορφές, μυθολογικά ή μειξογενή όντα (Κένταυρος-Μινώταυρος) και άλλα έργα εμπνευσμένα από αρχαίες τραγωδίες και κωμωδίες, «συνομιλούν» θεματικά με 67 αρχαιότητες, δημιουργώντας έναν ακόμη&nbsp; «Θεϊκό Διάλογο» μεταξύ της αρχαίας ελληνικής και της μοντέρνας τέχνης. Τα πικασικά έργα-σχέδια και κεραμικά από την καλλιτεχνική δημιουργία του Πικάσο από τη δεκαετία του 1920 έως τη δεκαετία του 1960- προέρχονται από ιδρύματα, μουσεία και συλλογές του εξωτερικού, όπως η FABA - Fundación Almine y Bernard Ruiz-Picasso para el Arte,&nbsp;το&nbsp; Musée Νational Picasso-Paris, το Musée Picasso Antibes, το Museo Picasso Μálaga,, το Museum Berggruen στο Βερολίνο, καθώς και ιδιωτικές συλλογές. Τα έργα της αρχαιότητας προέρχονται από 15 συνολικά&nbsp;ελληνικά μουσεία και συλλογές, όπως το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, τα Αρχαιολογικά Μουσεία Αρχαίας Αγοράς, Αγίου Νικολάου, Δήλου, Ερέτριας, Ηρακλείου, Θηβών, Μαραθώνα, Πάρου, Πατρών, Χανίων, Χώρας Μεσσηνίας, το Κυπριακό Μουσείο, το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης και τη Νομισματική Συλλογή της Alpha Bank. Πρόκειται για γλυπτά, κεραμικά και χάλκινα που χρονολογούνται από τους προϊστορικούς χρόνους (περ. 3200 π.Χ. το παλαιότερο) έως και την Ύστερη Ρωμαϊκή περίοδο (μέσα 3ου αι. μ.Χ. το νεότερο).&nbsp;

The Museum of Cycladic Art is organizing a rare and original exhibition entitled Picasso and Antiquity. Line and Clay where ceramics and drawings by Picasso interact with ancient artefacts, as part of its Divine Dialogues exhibition series. Curated by Professor Nikolaos C. Stampolidis, Director of the Museum of Cycladic Art, and art historian Olivier Berggruen, the exhibition will last from 20 June to 20 October 2019.

Sixty-eight rare ceramics and drawings by Picasso, featuring birds, animals, sea creatures, humans, and mythological beasts (centaurs, the Minotaur) or inspired by ancient drama and comedies, converse thematically for the first time with sixty seven ancient works, creating another Divine Dialogue between Greek antiquity and modern art.







Picasso’s compositions&mdash;ceramics and drawings created between the 1920s and 1960s&mdash;come from foreign foundations, museums, and collections, including Fundación Almine y Bernard Ruiz-Picasso para el Arte (FABA), Musée National Picasso – Paris, Musée Picasso Antibes, Museo Picasso Μálaga, Museum Berggruen (Berlin) and private collections. The antiquities come from 15 Greek museums and collections, namely the National Archaeological Museum, the Archaeological Museums of the Ancient Agora, Agios Nikolaos, Chania, Chora (Messenia), Delos, Eretria, Herakleion, Marathon, Paros, Patras, Thebes, the Museum of Cycladic Art, the Alpha Bank Numismatic Collection and the Cyprus Museum. They include sculptures, ceramics and bronze artefacts dating from Prehistory (from c. 3200 BC) to the Late Roman period (to the mid-third century AD)

Μεταξύ των «ζευγών» της έκθεσης, που πραγματοποιείται ξεχωρίζουν: ο Κένταυρος από λευκό πηλό, διαμορφωμένος στο χέρι, εγχάρακτη και γραπτή με επίχρισμα διακόσμηση, που δημιούργησε ο Πικάσο στην Vallauris στις 3 Ιανουαρίου 1953, σε διάλογο με τον Κένταυρο της Κυπρο-Αρχαϊκής περιόδου του 6ου αιώνα π.Χ. και το μοναδικό Ειδώλιο Κενταύρου της Πρωτογεωμετρικής Περιόδου στο Λευκαντί της Εύβοιας που χρονολογείται στα τέλη 10ου αι. π.Χ.

Επίσης ο διάλογος ανάμεσα στο έργο Τυφλός Μινώταυρος οδηγούμενος από μικρό κορίτσι μπροστά στη θάλασσα που δημούργησε ο Πικάσο στην Boisgeloup στις 22 Σεπτεμβρίου του 1934 και στον φόνο του Μινώταυρου από τον Θησέα πάνω στον ερυθρόμορφο καλυκωτό κρατήρα της Ύστερης Κλασικής περιόδου (340 – 330 π.Χ.) από το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο όπως και ο Κορμός αγάλματος Μινώταυρου, ρωμαϊκό αντίγραφο έργου της πρώιμης κλασικής περιόδου.Ο μεγάλος καλλιτέχνης του 20ού αιώνα, έχει δημιουργήσει μοναδικά έργα ζωγραφικής, αλλά λίγοι γνωρίζουν από κοντά το σχεδιαστικό του έργο καθώς και τα κεραμικά του δημιουργήματα.&nbsp;

Ένα συνδυασμό που συνδέεται με την αρχαιότητα και εμπνέεται σε μεγάλο βαθμό από έργα του κρητομηκυναϊκού και του ελληνικού κόσμου και γενικότερα από τους πολιτισμούς της λεκάνης της Μεσογείου.   Η έκθεση αποκαλύπτει έναν ολόκληρο κόσμο που φέρνει μέσα του ο καλλιτέχνης, όχι απαραίτητα από αρχαιότητες που είδε ο ίδιος στις αρχαίες πατρίδες της Μεσογείου, αλλά&nbsp; μέσα στα Μουσεία της Ευρώπης, σε βιβλία που διάβαζε ή κατά τις συναναστροφές του με τον Kριστιάν Ζερβός ή τον Jean Cocteau. Κατά τη διάρκεια της μακράς και παραγωγικής σταδιοδρομίας του, ο Πικάσο εμπνεύστηκε από μια μεγάλη ποικιλία πηγών, τις οποίες διαρκώς προσάρμοζε και επεξεργαζόταν. Η κλασική παράδοση πρόσφερε στον Ισπανό ζωγράφο ένα λεξιλόγιο ατελείωτων δυνατοτήτων προς χειρισμό και τροποποίηση.&nbsp; Σημαντική μεταξύ αυτών των πηγών υπήρξε η αρχαία Ελλάδα, με τη διαχρονική μυθολογία και την πλουσιότατη εικονογραφία της. Από την εποχή ακόμα που αντέγραφε γύψινα εκμαγεία αρχαίων γλυπτών, ο Πικάσο γοητεύτηκε από διάφορα θέματα της ελληνικής μυθολογίας, θέματα που διασκεδάζουν το τετριμμένο ή που δηλώνουν τις συγκρουόμενες παρορμήσεις του ανθρώπου. Ανάμεσα σε αυτά, ο Μινώταυρος, διονυσιακό πλάσμα, μισός άνθρωπος και μισός ζώο, αναδείχτηκε σε σύμβολο των σκοτεινότερων πτυχών της ανθρώπινης ψυχής και του παραλογισμού του πολέμου.

Ταυτόχρονα, στο έργο του Πικάσο αναδύθηκε και μια άλλη εικόνα της Ελλάδας, μια εικόνα ειρηνική, στην οποία αρχαία θέματα και μύθοι οδηγούν στο εξιδανικευμένο όραμα μιας διαχρονικής Αρκαδίας, όραμα που ο Πικάσο επεξεργάστηκε σε γλυπτά και κεραμικά μετά το τέλος του πολέμου. Τα έργα αυτά, ωστόσο, σε αντίθεση με άλλα πρωιμότερα, δεν έχουν την ίδια στενή σχέση με την ελληνική μυθολογία. Αντίθετα, ο Πικάσο επινοεί μια εικονική ή φανταστική αρχαιότητα. Στο χωριουδάκι Vallauris, στα τέλη της δεκαετίας του ’40 και στη δεκαετία του ’50, ο Πικάσο δημιουργεί ένα εντυπωσιακό σύνολο έργων κεραμικής, τα οποία αφενός παραπέμπουν σε ένα γενικευμένο μυθικό παρελθόν αφετέρου αντλούν από διαχρονικές εικόνες, όπως φαύνους, πουλιά, μουσικούς κλπ.&nbsp;

Την κεραμική, αρχαία και νεότερη, και τα εμπνευσμένα από την αρχαιότητα έργα του Πικάσο (οι Τρεις Χάριτες ή η Λυσιστράτη του Αριστοφάνη) συνδέουν, εκτός της εικονογραφίας, η μορφή και το σχέδιο. Ιδιαίτερη σημασία έχει η γραμμή, είτε πρόκειται για σχέδια της δεκαετίας του ’20 και του ’30 είτε για αγγειογραφίες που θυμίζουν αττικά ερυθρόμορφα αγγεία. Στην έκθεση η δύναμη της φανταστικής όσο και προσωπικής αρχαιότητας του Πικάσο και η διαρκής γοητεία που ασκούν στον επισκέπτη τα αντικείμενα του παρελθόντος, έχουν τον πρώτο λόγο.

Among the most interesting “pairs” presented in this exhibition are: the white clay Centaur with incised and slip-painted decoration, which Picasso created at Vallauris on 3 January 1953, conversing here with the unique tenth-century BC Proto-Geometric Centaur figurine from Lefkandi in Euboea and a sixth-century BC Cypro-Archaic Centaur. Or Picasso’s Blind Minotaur Guided by a Little Girl by the Sea (Boisgeloup, 22 September 1934), paired with the Κilling of the Minotaur by Theseus on a Late Classical Red Figure calyx krater (340–330 BC) from the National Archaeological Museum or the Torso of a Minotaur statue, a Roman copy of an Early Classical prototype. Unlike his unique paintings, the great twentieth-century artist’s drawings and ceramics are little known to the wider public. 

 

These are closely related to antiquity, inspired by the Creto-Mycenaean, Greek, and ancient Mediterranean civilizations in general. This exhibition reveals a world the artist carried within himself. It showcases antiquities that he might have seen in the ancient lands of the Mediterranean, but also in European museums, in the books he read, or during his encounters with Christian Zervos and Jean Cocteau. Throughout his long and productive career, Picasso consulted a wide variety of sources, adapting and transforming them relentlessly. The Classical &nbsp;tradition provided the Spanish master with a vocabulary of endless possibilities to be manipulated and modified. Prominent among these sources was ancient Greece, for it created an enduring mythology as well as a fertile iconography.&nbsp;

From the time he copied antique plaster casts in his youth, Picasso was seduced by many themes derived from Greek mythology, drawn by their amplification of the mundane or their persistent aspiration to highlight humanity’s conflicting impulses. The Minotaur, for example, this Dionysian creature, half-beast, half-human, symbolized the dark regions of the psyche, becoming a telling symbol of the irrational forces of war. 

Another, more benign vision of Greece emerged as well, one in which the ancient themes and stories lead to an idealized vision, a timeless Arcadia, which Picasso developed in sculptures and ceramics after the war. Yet, these works, unlike some earlier ones, are devoid of weighty associations with Greek myth. Rather, Picasso invented a fictitious or imagined antiquity. In the small village of Vallauris in the late 1940s and 1950s, he developed an extraordinary body of ceramics, objects that give us a vague idea of a mythical past, imbued with timeless and relevant imagery in the form of fauns, birds, musicians, etc.&nbsp;

The element that binds both ceramics, old and new, and Picasso’s illustrations derived from the antique (the Three Graces or Aristophanes’s Lysistrata) has to do with form and design, and not just iconography. Of particular relevance is the line, whether in drawings from the 1920s and 1930s or the lines traced on ceramics and reminiscent of Attic Red Figure vases, for example. «Picasso and Antiquity. Line and Clay» exhibition demonstrates the force of Picasso’s imaginary, yet strongly felt Antiquity and the lasting spell that objects from the past cast on us.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ

MORE ABOUT THE EXHIBITION

CURATED BY

<blockquote>ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ Καθηγητής Ν. Χρ. Σταμπολίδης – Olivier Berggruen</blockquote>

H έκθεση πραγματοποιείται σε συνεργασία με την FABA - Fundación Almine y Bernard Ruiz-Picasso para el Arte, το Musée Picasso Antibes, το Museo Picasso Malaga και το Musée National Picasso-Paris στο πλαίσιο του προγράμματος “Picasso Mediterranée”.

<blockquote>CURATED BY Professor N. C. Stampolidis – Olivier Berggruen</blockquote>

The exhibition is organized with the support of&nbsp;FABA - Fundación Almine y Bernard Ruiz-Picasso para el Arte,&nbsp;Musée Picasso Antibes,&nbsp;Museo Picasso Malaga&nbsp;and&nbsp;Musée National Picasso – Paris&nbsp;as part of the “Picasso-Mediterranée” project.

SHOP

<blockquote>Οι συνθήκες χαμηλού φωτισμού και θερμοκρασίας στον εκθεσιακό χώρο ζητήθηκαν απο τους δανειστές των έργων του Πικάσο για την προστασία των έργων.</blockquote>

<blockquote>The low light and temperature conditions in the exhibition space were requested by the lenders of Picasso's works for the preservation of the works.</blockquote>