Glass Tears (for Man Ray), (2008)

Ένας πίνακας δεν είναι, για μένα, μόνο μια εικόνα. Γνωρίζω πολύ καλά ότι πρόκειται περί ενός φυσικού αντικειμένου…Είναι αυτό το μείγμα του φυσικού και του μεταφυσικού, κατά μία έννοια, που επιθυμώ να φτιάξω.

Η φωτογραφία έπαιζε πάντα σημαντικό ρόλο στη ζωγραφική πρακτική της Marlene Dumas και δεν υπάρχει σχεδόν κανένας πίνακάς της χωρίς φωτογραφική πηγή. Η Dumas βρήκε την αρχική εικόνα για αυτό το έργο, τη φωτογραφία Glass Tears (1932) του σουρεαλιστή καλλιτέχνη Man Ray, σε ένα βιβλίο αφιερωμένο στο κλάμα και την πολιτιστική ιστορία των δακρύων. Ενώ το συγκεκριμένο έργο αναφέρεται στην πιστότητα της φωτογραφίας, είναι ένας πίνακας που αποτελείται από διαφορετικές πρακτικές και στυλ, καθώς το φόντο δημιουργήθηκε ρίχνοντας μικρές σταγόνες νερού στον καμβά.

Το βιβλίο με θέμα το κλάμα στο οποίο αναφέρεται η Dumas κατά τη δημιουργία του Glass Tears (for Man Ray) υποδηλώνει ότι ο μοντερνισμός εν γένει δεν αναπαριστά συναισθήματα (όπως για παράδειγμα γυναίκες να κλαίνε). Για την Dumas, αυτό το έργο αποτελεί μια προσπάθεια να διασώσει εκφράσεις θλίψης από τη σφαίρα του κιτς.