Louise Bourgeois

Η παρουσίαση του έργου της στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, μία από τις τελευταίες εκθέσεις που οργανώθηκαν κατά τη διάρκεια της ζωής της, επικεντρώθηκε στη γνωστή σειρά έργων Personages (Πρόσωπα). Πρόκειται για μεγάλων διαστάσεων γλυπτά με σουρεαλιστική αναφορά και τοτεμική εμφάνιση, που σκαλίστηκαν την περίοδο 1947-1953, αρχικά σε ξύλο, για να αποδοθούν αργότερα σε μπρούντζο. Αυτά τα ανθρωποκεντρικά έργα σχεδιάστηκαν για να παρουσιαστούν ως σύνολα κοινωνικών ομάδων από ιστάμενες μορφές, σε αντιδιαστολή με οποιαδήποτε ιδέα πατριαρχικής «μνημειακότητας». Τα συγκεκριμένα έργα μαζί με ορισμένα νεότερα κιονόσχημα γλυπτά από ατσάλι και ύφασμα, αποτελούν σημαντική συνεισφορά στη γλυπτική του 20ού αιώνα, καθώς αναμοχλεύουν κεντρικά θέματα και εμμονές στο κοσμο-όραμα της καλλιτέχνιδας.

Στην έκθεση παρουσιάστηκε και το περίφημο γλυπτό Avenza Revisited II (1968-1969) που εντάσσεται στη σειρά των «ανθρωπομορφικών» τοπίων, με τις οποιεσδήποτε προεκτάσεις, εμπνευσμένο, στη συγκεκριμένη περίπτωση, από την Avenza, την πλούσια σε μάρμαρο περιοχή της Καράρα στην Ιταλία, όπου η Bourgeois επεξεργάστηκε την πέτρα. Παρουσιάστηκαν στο σύνολο οκτώ αντιπροσωπευτικά γλυπτά έργα της Louise Bourgeois και δύο ακόμα γκουάς από τη νεότερη τότε σειρά ζωηρών, χρωματικά, ζωγραφικών έργων που αποκαλύπτουν την εμφατική ενασχόληση της δημιουργού με τις διάφορες πτυχές της ανθρώπινης σεξουαλικότητας και αναπαραγωγής.

Η Louise Bourgeois, για περισσότερα από εβδομήντα χρόνια υπέβαλλε τη ζωή της σε διαρκή και λεπτομερή παρατήρηση, μετατρέποντας τις σκέψεις και τα συναισθήματά της σε ένα σύνολο έργων με έντονη δομική πολυπλοκότητα. Χρησιμοποιώντας μια τεράστια ποικιλία μέσων, όπως ξύλο, πέτρα, γύψο, λάτεξ, μέταλλο, ύφασμα και τυχαία αντικείμενα, η Bourgeois ωθεί διαρκώς πιο πέρα τα όρια της γλυπτικής της. Βρίσκεται στην πρώτη γραμμή πολλών μεγάλων καλλιτεχνικών εξελίξεων του τέλους του 20ού και των αρχών του 21ου αιώνα, παραμένοντας, ταυτόχρονα, μοναδική. Η τέχνη της διαπνέεται από έναν εντελώς προσωπικό συμβολικό κώδικα, ο οποίος γεννά ένα εικαστικό λεξιλόγιο που παραμένει, με τρόπο παράδοξο, την ίδια στιγμή αμίμητο αλλά και πηγή έμπνευσης.