Πήλινο ειδώλιο (Ταναγραία)

Πρόκειται για τύπο ειδωλίων της Ελληνιστικής περιόδου που χρονολογείται από τα μέσα ή τα τέλη του 4ου αι. π.Χ. έως και τον 1ο αι. π.Χ. Τόσο η εμφάνιση όσο και η εξέλιξή τους υπήρξε συνυφασμένη με τη μεγάλη πλαστική, και συγκεκριμένα με τη στροφή που παρατηρείται από τον 4ο αι. π.Χ. προς τη φυσιοκρατία.

Η τάση των καλλιτεχνών να εγκαταλείψουν τον ιδεαλισμό της Κλασικής περιόδου και να αφοσιωθούν στην απόδοση του εσωτερικού κόσμου των απλών ανθρώπων, σε συνδυασμό με τη γενικότερη βελτίωση της κοινωνικής θέσης της γυναίκας κατά την Ελληνιστική περίοδο (336-31 π.Χ.), οδήγησαν στην επικράτηση ενός νέου, πιο αισθησιακού, προτύπου γυναικείας ομορφιάς.