Cycladic Blues (2020)
Skull (as a house) (2007)

Το έργο Cycladic Blues (2020) αναπαριστά ένα κοντινό πλάνο της ανέκφραστης και στυλιζαρισμένης τοτεμικής κεφαλής που η Dumas εμπνεύστηκε από ένα πρωτοκυκλαδικό ειδώλιο. Tρεις ανεπαίσθητες κινήσεις των χεριών της πάνω στην αραιωμένη μπογιά έρχονται να δώσουν υπόσταση σε κάτι που φαίνεται να μοιάζει με μάτια και σε ένα μελαγχολικό, γερμένο προς τα κάτω στόμα, τοποθετώντας το συγκεκριμένο έργο στο φάσμα μεταξύ κωμωδίας και τραγωδίας.

Αν το ίχνος του ανθρώπινου αγγίγματος της Dumas επάνω στον καμβά μπορεί να δώσει μια πένθιμη φωνή στον βουβό, μασκοφόρο χαρακτήρα αυτού του αρχαίου (πιθανώς ταφικού) γλυπτού, η μοναδική της ερμηνεία περί της απεικόνισης της θνητότητας εμφανίζεται με μεγαλύτερη καθαρότητα στη ζωγραφική-απολιθωμένη αρχιτεκτονική του έργου της Skull (as a house) (2007). Αυτό το «κρανίο ως σπίτι», το οποίο εμφανίζεται ως ολοκληρωμένο προφίλ επάνω σε ένα σχεδόν ομοιογενές, σκοτεινό φόντο, είναι αφ’ενός ένα αναγεννησιακό memento mori –μια υπενθύμιση ότι ο θάνατος μας βρίσκει όλους–, και αφ’ετέρου ένα στοιχειωμένο σπίτι (αν και όχι με την παραδοσιακή έννοια των ταινιών τρόμου).

Το στοίχειωμα εδώ σχετίζεται με την κατοίκηση του σώματος ως σπιτιού ή δομής για την περσόνα που το κατοικεί. Αυτός ο τόπος καταφυγίου λειτουργεί ως σύνορο-φράγμα μεταξύ εσωτερικού και εξωτερικού κόσμου, μια τρεμάμενη αρχιτεκτονική σάρκας και οστών στην οποία η ζωή και ο θάνατος θεωρούνται ως κύκλος και όχι ως ευθεία γραμμή. Όλως παραδόξως, αν και οι πίνακες αυτοί είναι γεμάτοι θάνατο και μελαγχολία, είναι ταυτόχρονα ζωηροί και εκπέμπουν την αντίστασή τους έναντι της εντροπικής κίνησης του σώματος προς τη φθορά μέσα από έναν θερμό εναγκαλισμό της ζωής.