Alfa (2004)
Persona (2020)

Ο θάνατος στοιχειώνει εν γένει τη ζωγραφική και πιο συγκεκριμένα τα έργα της Dumas, και είναι το ανθρώπινο πρόσωπο που βρίσκεται στην πρώτη γραμμή αυτής της βασανιστικής, καταδιωκτικής και επίμονης κίνησης του ενσώματου χρόνου προς το αναπόφευκτο τελικό του σημείο. Πρόσωπα κάθε είδους γεμίζουν τους καμβάδες της Dumas. Στo Alfa (2004), o αιθέριος χειρισμός της λαδομπογιάς της καλλιτέχνιδας προσδίδει ένα κενό, έναν χαρακτήρα μάσκας στο πρόσωπο μιας νεκρής γυναίκας που φαίνεται προφίλ και βρίσκεται στο τελικό στάδιο ανάπαυσης. Το υλικό που χρησιμοποιήθηκε ως πηγή για τον συγκεκριμένο πίνακα ήταν ένα απόκομμα εφημερίδας με μια νεκρή νεαρή γυναίκα από την Τσετσενία, θύμα της τραγωδίας των ομήρων του θεάτρου της Μόσχας το 2002. Ο δε τίτλος του έργου προέρχεται από το πρώτο γράμμα του ελληνικού αλφαβήτου.

Στη Βίβλο, ο Ιησούς περιγράφεται ως το Άλφα και το Ωμέγα, το πρώτο και το έσχατο, η αρχή και το τέλος. Το σαφώς μεταγενέστερο έργο, Persona (2020), είναι τo πορτρέτο ενός προσώπου γεμάτο πάθος που προέρχεται από μια φωτογραφία ενός από τα γύψινα εκμαγεία του Auguste Rodin για το μνημειώδες έργο του Πύλες της Κόλασης (1880-1917). Όπως έχει επισημάνει η Dumas, η λέξη persona προέρχεται από τη λατινική λέξη μάσκα και χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει τα προσωπεία που φορούσαν οι ηθοποιοί στο αρχαίο θέατρο για να υποδυθούν τον εκάστοτε χαρακτήρα. Το πρόσωπο ως μάσκα γίνεται το προσωπείο μέσω του οποίου ένας ηθοποιός ερμηνεύει είτε στη σκηνή είτε στη ζωή. Στο τέλος αυτής της ζωής, στα μάτια εκείνων που την κοιτάζουν, το πρόσωπο γίνεται μια μάσκα θανάτου, ή μάλλον, ένα υποκατάστατο για την παρουσία που κάποτε κατοικούσε σε αυτό το σώμα.