Βαλεντίνα Μπαρτολίνι

Τα έργα της ξεδιπλώνονται ως λεπτεπίλεπτοι στοχασμοί πάνω στην ταυτότητα: συντίθενται από εύθραυστα, απτικά υλικά που μιλούν για την αστάθεια της μνήμης και την επιμονή της επιθυμίας. Κεντρική θέση στη δημιουργική διαδικασία που ακολουθεί κατέχει η χρήση χειροποίητου χαρτιού, ενός υλικού που λειτουργεί όχι μόνο ως επιφάνεια αλλά ως ενεργός συμμετέχων στη δημιουργία νοήματος. Πολυεπίπεδο, κομματιασμένο και επανασυναρμολογούμενο, το χαρτί φέρει αποτυπώματα αφής και χρόνου, διατηρώντας τις χειρονομιακότητα της κατασκευής του. Λειτουργεί ως δοχείο για την εξερεύνηση της ροής του χρόνου, της ευθραυστότητας της ανάμνησης και της ανθεκτικότητας της ύλης. Κάθε έργο προκύπτει ως μια ευαίσθητη και μεταμορφωτική πράξη γίγνεσθαι· ένα οικείο αρχείο μεταμόρφωσης μέσα από την αφή, την επανάληψη και τη φροντίδα. Μέσα από αυτή τη συνεχιζόμενη διερεύνηση, η πρακτική της μάς καλεί σε στοχασμό πάνω στα πορώδη όρια ανάμεσα στον εαυτό και στον τόπο, αποκαλύπτοντας πώς η ταυτότητα, όπως το χαρτί, μπορεί να είναι ταυτόχρονα εύθραυστη και ανθεκτική, διαρκώς σε διαδικασία εξέλιξης και ξεδιπλώματος.

Το Mountain’s Tail δημιουργήθηκε με χρώματα και παστέλ λαδιού πάνω σε ιαπωνικό χαρτί Sekishu, ένα υλικό με ιστορία αιώνων στην Ιαπωνία που παραδοσιακά χρησιμοποιούνταν σε επίσημα έγγραφα, βιβλία και καλλιτεχνικές δημιουργίες υψηλής ποιότητας. Η Μπαρτολίνι αξιοποιεί τη διαφάνεια και τον υπόλευκο τόνο του χαρτιού, καθώς και τις εξαιρετικές του ιδιότητες: λεπτό, σχεδόν εύθραυστο στην όψη, αλλά ανθεκτικό στον χρόνο. Μέσα από αυτά τα στοιχεία, αναπτύσσει εσωτερικά τοπία και φανταστικούς υβριδικούς κόσμους.

Αναπτύσσοντας τα ονειρικά και διαποτισμένα από μνήμη τοπία της σειράς Sky Ladder και τις προσεκτικά σχεδιασμένες, μεταιχμιακές εξερευνήσεις της σειράς Relevé, το Mountain’s Tail, το πρώτο μεγάλων διαστάσεων έργο της Μπαρτολίνι, μετατρέπει αυτά τα εσωτερικά τοπία σε μια εντυπωσιακή, καθηλωτική παρουσία, όπου τα εύθραυστα υλικά και οι φανταστικές μορφές συνυπάρχουν, προκαλώντας θαυμασμό και στοχασμό. Στο κέντρο της σύνθεσης βρίσκεται μια αινιγματική παρουσία: ένα βουνό του οποίου τα σύννεφα «ξετυλίγονται» σαν ουρά παγωνιού. Ο Υμηττός, όπως τον βλέπει η Μπαρτολίνι από το παράθυρό της μετατρέπεται σε ένα σιωπηλό μάρτυρα της συνεχούς μεταμόρφωσης της φύσης.