Cycladic Screening “Mamma Roma”

Η Marlene Dumas διατηρεί σταθερό ενδιαφέρον για τον κινηματογράφο και τις δυνατότητές του ως μέσου αφήγησης και έκφρασης. Ιδιαίτερα την απασχολούν οι ταινίες που εστιάζουν σε έντονες συναισθηματικές καταστάσεις, στην απεικόνιση του σώματος, και στην κοινωνική ή ψυχολογική περιθωριοποίηση. Έχει αναφερθεί στην επιρροή του ιταλικού νεορεαλισμού και του Παζολίνι, ενώ στοιχεία κινηματογραφικής αισθητικής —όπως οι δραματικές συνθέσεις, τα έντονα κοντινά πλάνα, και η ατμόσφαιρα— είναι εμφανή σε αρκετά από τα έργα της.

“ΜAMMA ROMA” | 1964, 106’
Σκηνοθεσία: Πιέρ Πάολο Παζολίνι
Πρωταγωνιστούν: Anna Magnani, Ettore Garofolo, Franco Citti
Ένα χρόνο μετά το σκηνοθετικό ντεμπούτο του «Ακατόνε», ο Παζολίνι συνέχισε την κοινωνική καταγραφή του περιθωρίου, παρατήρησε μία πληθωρική πόρνη σε μία θορυβώδη (αιώνια) πόλη και αφηγήθηκε ευλαβικά μια χριστιανική αλληγορία που εξύψωνε μία θεότητα: την Άννα Μανιάνι. Στην ιστορία μιας έντιμης ιερόδουλης που προσπαθούσε να εξασφαλίσει ένα καλύτερο – κατά τα μικροαστικά πρότυπα – μέλλον για τον γιο της, η Μανιάνι αφοσιώνεται πλήρως στον άντρα που γέννησε και όχι σ’ αυτούς που τις επιβάλλονταν αγοραία και αχόρταγα.
Με την κάμερα ως καίριο θεατή του καθημερινού, τραγικού μεγαλείου, ο Παζολίνι εγκλώβισε το «λαμπρό όνειρο» της «Mama Roma» μέσα στα στενά κινηματογραφικά κάδρα του και ειρωνεύτηκε χαρακτηριστικά τη φενάκη της λαχτάρας για διαφυγή. Η απόδραση δεν αποδείχθηκε εφικτή, οι σκιές των συνοικιών της Ρώμης προοικονομούσαν το δραματικό φινάλε και η μοίρα έπιαζε αδιατάρακτα και διαχρονικά το δικό της παιχνίδι. Ο αγώνας, όμως, για μία καλύτερη ζωή οφείλε να παραμείνει το πιο σημαντικό κίνητρο και στον ασπρόμαυρο κόσμο της «Mama Roma», το σύμβολο αυτού του αγώνα ήταν το πρόσωπο μιας «μάνας κουράγιο».

Διόλου τυχαία, η επόμενη ταινία του Παζολίνι ήταν το «Κατα Ματθαίον Ευαγγέλιο».