MAMI. Onassis Stegi

Αντλώντας έμπνευση από προσωπικά βιώματα, έστησε ένα ανίερο ιερό στη σχέση μητέρας και παιδιού. Για να την υμνήσει. Να την ξορκίσει. Να τη γεμίσει τάματα και αναθέματα. Να την ερωτευτεί. Γιατί, όπως σημείωνε ο ίδιος: «Πάντα έλεγα ότι η γέννα είναι ένας ανάποδος έρωτας».

Η σκηνή μετατρεπόταν σε ένα τοπίο μνήμης. Οικείο και, συνάμα, απόκοσμο. Οι ερμηνευτές, βυθισμένοι στη σιωπή, έπλαθαν συμβάντα βαθιάς συγκίνησης και μας παρακινούσαν να αναγνωρίσουμε και να αντιμετωπίσουμε τις δικές μας μνήμες, τις δικές μας σχέσεις και τη συναισθηματική κληρονομιά που κουβαλάμε.

Δημιουργός μιας ολότελα δικής του σκηνικής γλώσσας, ο 26χρονος αλβανικής καταγωγής Mario Banushi είχε ήδη περιοδεύσει ανά τον κόσμο με τα πρώτα έργα του, “Goodbye, Lindita“ (2023) και “Taverna Miresia – Mario, Bella, Anastasia” (2023), και χαιρετιζόταν διεθνώς ως το παιδί-θαύμα του ελληνικού θεάτρου. Κι ενώ το θέμα στις προηγούμενες παραστάσεις του ήταν το πένθος, στο “ΜΑΜΙ” ήταν η πηγή της ζωής. Γιατί στην προσωπική μυθολογία του Banushi, οι σχεδόν ομόηχες λέξεις «μάμι» και «μαμ» γίνονταν ταυτόσημες. Μάμι, όπως μητέρα. Μαμ, όπως φαΐ. Κάποιος έβγαζε την καρδιά του και την προσέφερε στον άλλο σαν ένα καρβέλι αχνιστό ψωμί.

Η νέα δημιουργία του σκηνοθέτη-αποκάλυψη υπήρξε ένα οπτικό ποίημα για τη σχέση μητέρας και παιδιού. Μια παράσταση-αντίδωρο στις γυναίκες που μας έθρεψαν.