Λυδία Δεληκούρα

Οργανικά μέρη από σκαντζόχοιρους, πεταμένες ετικέτες από συσκευασίες και άλλα αντικείμενα που συλλέγει, σχηματίζουν περίπλοκες συνθέσεις που, έχοντας ως έναυσμα τον υλικό κόσμο, συγκροτούν έπειτα ένα φαντασιακό περιβάλλον. Τα –φαινομενικά– δίχως συνοχή θραύσματα, προσωπικά και οικεία, συμβολικά και εγκόσμια, ομογενοποιούνται μέσα από μια ποιητική ροή πραγμάτων, δημιουργώντας νέα, μη ιεραρχικά, συστήματα.

Το δίπτυχο που παρουσιάζεται προκύπτει από τον διάλογο μεταξύ ενός μαρμάρινου γλυπτού αλόγου στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Ελευσίνας και του βιομηχανικού περιβάλλοντος που το περιβάλλει. Αποτελεί μια έρευνα για τον τρόπο με τον οποίο τα αρχαιολογικά θραύσματα βρίσκονται μέσα σε αυτό το εξελισσόμενο βιομηχανικό κέντρο. Οι πίνακες αποτυπώνουν τις διαστρωματώσεις του χρόνου που βρίσκονται ενσωματωμένες στο απόκοσμο τοπίο του λιμανιού της Ελευσίνας, αμφισβητώντας τη συμβολική φύση των αρχαιολογικών θραυσμάτων σε σχέση με την αδιάκοπη μεταφορά των βιομηχανικών υλικών στο λιμάνι. Ποια είναι η πνευματική ικανότητα αυτών των γλυπτών στο διαρκώς εξελισσόμενο αστικό τους περιβάλλον;

Τα άλογα παραμένουν στωικά ανάμεσα στα εγκαταλελειμμένα εργοστάσια και τις καπνοδόχους. Ωστόσο στους πίνακες δεν υπάρχει ιεράρχηση των επιμέρους στοιχείων. Γκραφίτι, θραύσματα σπασμένων παραθύρων και αρχαϊκά μοτίβα συνυπάρχουν αρμονικά και άβολα ταυτόχρονα μέσα στο δυστοπικό τους σκηνικό. Η σημασία των αγκαθιών του σκαντζόχοιρου στους πίνακες λειτουργεί ως μια γήινη νύξη προς τον θεατή. Χρησιμοποιούνται για τις βλεφαρίδες των αλόγων και είναι το πιο σκληρό στοιχείο στην επιφάνεια των έργων. Είναι το παράθυρο στο πνεύμα των αλόγων που τα καθιστά ικανά να γίνουν αντιληπτά ως πορτρέτα.

Στις εικόνες που δημιουργεί η Δεληκούρα, παρατηρούμε ότι επανοικειοποιείται τόσο αντικείμενα όσο και σύμβολα μιας μαζικής κουλτούρας παραγωγής, ανάγοντάς τα, με τη χρήση πολιτισμικών σημαινόντων όπως βυζαντινά μοτίβα, σε έναν μοναδικό δικό της «κόσμο», ένα εικαστικά δομημένο περιβάλλον. Για παράδειγμα, τα βυζαντινά μοτίβα τα οποία βρίσκονται συχνά στο επίκεντρο του έργου της, αναδυόμενα σε τρισδιάστατη μορφή, διαχέονται σταδιακά σε όλη την επιφάνεια του καμβά, όπου κατακερματίζονται και μετατρέπονται σε ζωντανή χλωρίδα και πανίδα. Η διαδικασία δημιουργίας των έργων ξεκινάει από τον σχηματισμό γραμμών πάνω στην επιφάνεια του καμβά, τις οποίες αντιλαμβάνεται όπως τα νερά της επιφάνειας του μαρμάρου. Οι γραμμές αυτές, λαξευμένες ή υφαντές, σχηματίζουν ένα πλέγμα, υποδηλώνοντας τον χώρο όπου θα συγκροτηθεί το «περιβάλλον» που δομεί η καλλιτέχνις. Μυστηριώδεις σχέσεις μεταξύ φυσικών και υλικών στοιχείων που έχει συλλέξει και εντάξει στο έργο της, συναντώνται για να ξεπροβάλλουν μέσα από ένα ήσυχο τοπίο. Οι συμμετρικές γραμμές και τα μοτίβα αρχίζουν να μεταμορφώνονται σε μυθικά πλάσματα, ουράνια συμβάντα και βιολογικές διεργασίες, σε μια έκρηξη ενέργειας που προκαλείται από την ένωση διαφορετικών θραυσμάτων πάνω στον καμβά.