Μυκηναϊκός πολιτισμός

Οι απαρχές του μυκηναϊκού πολιτισμού πρέπει να αναζητηθούν στην Πελοπόννησο του 17ου αι. π.Χ., και συγκεκριμένα στους περίφημους λακκοειδείς τάφους των Μυκηνών, της θέσης που έμελλε να δώσει το όνομά της στην εποχή που θα ακολουθούσε.

Οι ηγεμονικοί αυτοί τάφοι ξεχωρίζουν από οτιδήποτε άλλο υπήρχε την περίοδο εκείνη στον ελλαδικό χώρο, όχι μόνον για το μέγεθος και το σχήμα τους (ήταν ευρύχωροι και οικογενειακοί σε αντίθεση με τους πρωιμότερους τάφους της Μέσης Εποχής του Χαλκού, που ήταν μικροί και ατομικοί), αλλά και για τον πλούτο που περιείχαν. Τα πολυάριθμα κτερίσματα περιλάμβαναν πολυτελή αντικείμενα από την Κρήτη και τις Κυκλάδες καθώς και όπλα, μετάλλινα σκεύη και αγγεία εγχώριας παραγωγής, που δίκαια θεωρούνται ως τα πρώτα δείγματα της νεογέννητης μυκηναϊκής τέχνης. Τα συγκεκριμένα αντικείμενα φέρουν τόσο έντονες μινωικές επιρροές, που πολλοί ερευνητές πιστεύουν ότι κατασκευάστηκαν από Μινωίτες τεχνίτες που βρίσκονταν στην υπηρεσία Μυκηναίων ηγεμόνων.

Σύντομα, δημιουργήθηκαν δίκτυα επαφών και διακίνησης προϊόντων, στα οποία συμμετείχαν οι περισσότερες περιοχές της Πελοποννήσου (Αργολίδα, Λακωνία, Μεσσηνία) αλλά και πολλές περιοχές της κεντρικής Ελλάδας (Βοιωτία, Αττική, κ.ά.). Ο αυξανόμενος πλούτος προκάλεσε ανισότητες και ανταγωνισμούς μεταξύ ανερχόμενων κοινωνικών ομάδων, που εκφράστηκαν κυρίως στις ταφικές πρακτικές.

Κατά την πρώιμη αυτή περίοδο, οι ευγενείς ενδιαφέρονταν περισσότερο για την ανέγερση μνημειακών τάφων παρά για την οικοδόμηση εντυπωσιακών οικιών ή ανακτόρων. Το ενδιαφέρον των Μυκηναίων για τη μεταθανάτια φήμη ήταν τέτοιο που οδήγησε στη γένεση ενός από τους χαρακτηριστικότερους τύπους της μυκηναϊκής αρχιτεκτονικής, του θολωτού τάφου, δηλαδή ενός λίθινου κυκλικού οικοδομήματος με εκφορική στέγαση και πλευρική είσοδο, το οποίο κατασκευαζόταν εν μέρει υπογείως, ενώ το ανώτερο τμήμα του καλυπτόταν από τύμβο (σε συνέχεια μιας μακράς μεσοελλαδικής παράδοσης). Δεκάδες θολωτοί τάφοι κατασκευάστηκαν στην Αργολίδα και τη Μεσσηνία κατά τον 16ο και 15ο αι. π.Χ. για τα μέλη αριστοκρατικών οικογενειών. Την ίδια περίοδο εμφανίζονται και οι λαξευτοί θαλαμοειδείς τάφοι, που φαίνεται ότι χρησιμοποιούνταν από κατώτερα μέλη της κοινωνικής ιεραρχίας. Οι θαλαμοειδείς τάφοι λαξεύονταν συνήθως σε πλαγιές λόφων, είχαν ποικίλα μεγέθη και σχήματα και προσεγγίζονταν από πλευρική είσοδο στην οποία κατέληγε στενός δρόμος.

Ο Μυκηναϊκός πολιτισμός έφθασε στο απόγειό του κατά τον 14ο και 13ο αι. π.Χ., δηλαδή την περίοδο που άκμασαν τα ανάκτορα των Μυκηνών, της Τίρυνθας, της Πύλου, της Θήβας κ.λπ. Τα μυκηναϊκά ανάκτορα είναι μεταγενέστερα από τα μινωικά, δεν υπάρχει όμως αμφιβολία ότι είχαν ανάλογη λειτουργία ως κέντρα διοίκησης, με αποθήκες για τη συγκέντρωση του αγροτικού πλεονάσματος και εισηγμένων προϊόντων, εργαστήρια παραγωγής πολυτελών αντικειμένων, αίθουσες τελετών και χώρους λατρείας.

Οι Μυκηναίοι φαίνεται ότι δανείστηκαν πολλά στοιχεία πολιτικής οργάνωσης και οικονομικής διοίκησης από τους Μινωίτες, ιδιαίτερα μετά την κατάκτηση της Κνωσού γύρω στο 1450 π.Χ., που τους έφερε σε στενή επαφή με την καθημερινή ζωή ενός ανακτόρου. Είχαν προηγηθεί, βέβαια, οι εκτεταμένες καταστροφές των σημαντικότερων ανακτορικών κέντρων της Κρήτης στις αρχές του 15ου αι. π.Χ. που εξασθένησαν τη μινωική δύναμη και άνοιξαν το δρόμο για τη μυκηναϊκή εξάπλωση στο Αιγαίο.

Μέχρι τα μέσα του 14ου αι. π.Χ. είχαν ανεγερθεί μνημειακά ανακτορικά συγκροτήματα στα σημαντικότερα μυκηναϊκά κέντρα (Μυκήνες, Τίρυνθα, Πύλο, Θήβα, κ.ά.). Τα μυκηναϊκά ανάκτορα, βέβαια, είχαν αρκετές διαφορές από τα αντίστοιχα μινωικά: χτίζονταν σε κορυφές φυσικά οχυρών λόφων, ήταν μικρότερα σε μέγεθος και είχαν διαφορετική μορφή, αφού οργανώνονταν γύρω από το μέγαρο, ένα ορθογώνιο κτίσμα με προστώο, πρόδομο και αίθουσα θρόνου με κεντρική εστία.

Οι εξελίξεις αυτές μετέβαλλαν ριζικά την εικόνα της ηπειρωτικής Ελλάδας κατά τον 14ο και 13ο αι. π.Χ. Η πολιτική οργάνωση έγινε πιο συντεταγμένη, με ένα πλέγμα ανακτόρων από τη Μεσσηνία έως τη Θεσσαλία να εξασφαλίζει έλεγχο της αγροτικής παραγωγής, απρόσκοπτη διακίνηση μετάλλων και άλλων πρώτων υλών καθώς και κοινωνική σταθερότητα. Η μυκηναϊκή τέχνη γνώρισε μεγάλη άνθιση γεννώντας πραγματικά αριστουργήματα στη ζωγραφική, τη μεταλλοτεχνία, την ελεφαντουργία, την κοσμηματοτεχνία κ.ά., ενώ ταυτόχρονα έγινε προσβάσιμη σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα. Το εμπόριο αναπτύχθηκε σε εντυπωσιακό βαθμό και τα μυκηναϊκά προϊόντα (λάδι, κρασί, αρώματα) έφθαναν σε κάθε γωνιά της ανατολικής Μεσογείου και της νότιας Ιταλίας μέσα σε εξαιρετικής ποιότητας αγγεία με γραπτή διακόσμηση.

Γενικά, στο τέλος της Ύστερης Εποχής του Χαλκού, ο μυκηναϊκός πολιτισμός παρουσιάζει εξαιρετική ομοιογένεια, που γίνεται εμφανής όχι μόνον στην τέχνη αλλά και στη θρησκευτική λατρεία, τα ταφικά έθιμα, την αρχιτεκτονική και την κοινωνική οργάνωση. Οι ερευνητές χρησιμοποιούν συχνά τον όρο “μυκηναϊκή κοινή” για να περιγράψουν την πολιτισμική ομοιογένεια που χαρακτηρίζει το χώρο του Αιγαίου κατά τον 14ο και 13ο αι. π.Χ.