Στο πλαίσιο της δημόσιας υγιεινής κατά την Αρχαϊκή περίοδο (6ος αι. π.Χ.) εντάσσεται και η κατασκευή μεγάλων κρηναίων οικοδομημάτων στα οποία κατέληγαν υδραγωγεία μεταφέροντας από μεγάλες αποστάσεις τρεχούμενο νερό στον αστικό πυρήνα. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν το Ευπαλίνειο όρυγμα στη Σάμο, η Κρήνη του Θεαγένη στα Μέγαρα, καθώς και το μεγαλεπήβολο υδρευτικό σύστημα που κατασκευάστηκε στην Αθήνα στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., την εποχή του τυράννου Πεισιστράτου και των διαδόχων του, όπως δείχνουν τα πήλινα στελέχη του υδρευτικού αγωγού.
Οι ιδιωτικές οικίες διέθεταν μερικές φορές τρεχούμενο νερό και αποχωρητήρια. Τις προσωπικές ανάγκες των κατοίκων εξυπηρετούσαν φορητά δοχεία νυκτός (γνωστά ως αμίδες, σκωραμίδες, λάσανα), το περιεχόμενο των οποίων το άδειαζαν σε ειδικούς λάκκους, τους κοπρώνες. Ιδιώτες επαγγελματίες, οι κοπρολόγοι, αναλάμβαναν τη μεταφορά των λυμάτων έξω από την πόλη, όπου χρησιμοποιούνταν ως λίπασμα στα χωράφια.
Από τους ελληνιστικούς χρόνους αρχίζουν να κάνουν την εμφάνισή τους αποχωρητήρια σε δημόσια κτήρια, όπως γυμνάσια και θέρμες. Ωστόσο, τα δημόσια αποχωρητήρια αποτελούν γνώρισμα του ρωμαϊκού αστικού πολιτισμού.